Σ' αυτό το blog (όταν αποφασίσουμε ότι είναι blog και όχι σχολή οπότε πατάμε όποτε μας καπνίσει) θα μιλάμε για πράγματα που είδαμε ή ακούσαμε, θα τα σχολιάζουμε και θα τα μοιραζόμαστε.
Ο λόγος λοιπόν περί κριτικής. Ποτέ δεν τα είχα καλά με τους κριτικούς παντός είδους. Απ' την τέχνη που πάντα πίστευα ότι είναι υποκειμενική άρα προσωπική μέχρι την τηλεόραση στην οποία πίστευα ότι χωράει όση κριτική χωράει στα πανηγύρια. Ο μόνος τομέας που χωράει κριτική είναι η τεχνική κι αυτή δεν παίζει ρόλο στα μάτια ενός θεατή. Μιλάμε λοιπόν για κριτική που απευθύνεται σε συγκεκριμένο περιορισμένο κοινό και όχι σε όλους. Κριτική για την Κριτική...
Και όλα αυτά δεν τα γράφω για να κριτικάρω την κριτική αλλά για να έχω άλλοθι προκειμένου να κριτικάρω τους AC/DC. Οι γερόλυκοι του ροκ έρχονται στο Ελλαδιστάν το Μάη στα πλαίσια της παγκόσμιας περιοδείας του Black Ice.
Ο καλός
Τα Καγκουρό παίζουν με συνέπεια από τότε που ο Μητσοτάκης πήγαινε δημοτικό. Παίζουν απλά Rock n Roll κι ας το λένε πολύ Hard Rock. Έχουν αξίες, μπάλα ροκ και μπύρες, φοράνε τα ίδια ρούχα, τραγουδάνε τα ίδια πράγματα και δεν ξεπουλιούνται όπως κάποιοι συνάδελφοι (χμ χμ Metallica). Επίσης δεν ξεμαλλίαζονται για φράγκα και γκόμενες (χμ χμ Guns and Roses) και δε χρειάζονται 10 χρόνια για να βγάλουν ένα γαμημένο CD. Είναι γνήσιοι, αυθεντικοί.
Ο κακός
Όταν επί 25 χρόνια μιμείσαι τον εαυτό σου δεν είναι σαν να μιμείσαι τους άλλους; Δεν έχει κανείς την απαίτηση απ τους AC/DC να παράγουν τέχνη ή να ανοίγουν δρόμους αλλά είναι αυτονόητο για όποιον ροκά σέβεται τον εαυτό του να ψάχνει τη μουσική του. Αυτή είναι κι η διαφορά του Αγγελάκα από την Άντζυ Σαμίου. Οι AC/DC δε χρειάζονται 10 χρόνια για να βγάλουν ένα CD γιατί όλα τα CD τους είναι ίδια. Είναι γνήσιοι, αυθεντικοί και κολλημένοι.
Και ο άσχημος
Σούμα: Οι AC/DC είναι ιδανικοί για 17χρονους ροκάδες. Και παραμένουν ιδανικοί όταν και το κοινό τους ζει πάντα σαν 17χρονο. Αυτό που κάνουν είναι τίμιο και ευθύ και αν σου αρκεί αυτό και γουστάρεις τη μουσική τους όλα καλά. Αν όχι...
Ο λόγος λοιπόν περί κριτικής. Ποτέ δεν τα είχα καλά με τους κριτικούς παντός είδους. Απ' την τέχνη που πάντα πίστευα ότι είναι υποκειμενική άρα προσωπική μέχρι την τηλεόραση στην οποία πίστευα ότι χωράει όση κριτική χωράει στα πανηγύρια. Ο μόνος τομέας που χωράει κριτική είναι η τεχνική κι αυτή δεν παίζει ρόλο στα μάτια ενός θεατή. Μιλάμε λοιπόν για κριτική που απευθύνεται σε συγκεκριμένο περιορισμένο κοινό και όχι σε όλους. Κριτική για την Κριτική...
Και όλα αυτά δεν τα γράφω για να κριτικάρω την κριτική αλλά για να έχω άλλοθι προκειμένου να κριτικάρω τους AC/DC. Οι γερόλυκοι του ροκ έρχονται στο Ελλαδιστάν το Μάη στα πλαίσια της παγκόσμιας περιοδείας του Black Ice.
Ο καλός
Τα Καγκουρό παίζουν με συνέπεια από τότε που ο Μητσοτάκης πήγαινε δημοτικό. Παίζουν απλά Rock n Roll κι ας το λένε πολύ Hard Rock. Έχουν αξίες, μπάλα ροκ και μπύρες, φοράνε τα ίδια ρούχα, τραγουδάνε τα ίδια πράγματα και δεν ξεπουλιούνται όπως κάποιοι συνάδελφοι (χμ χμ Metallica). Επίσης δεν ξεμαλλίαζονται για φράγκα και γκόμενες (χμ χμ Guns and Roses) και δε χρειάζονται 10 χρόνια για να βγάλουν ένα γαμημένο CD. Είναι γνήσιοι, αυθεντικοί.
Ο κακός
Όταν επί 25 χρόνια μιμείσαι τον εαυτό σου δεν είναι σαν να μιμείσαι τους άλλους; Δεν έχει κανείς την απαίτηση απ τους AC/DC να παράγουν τέχνη ή να ανοίγουν δρόμους αλλά είναι αυτονόητο για όποιον ροκά σέβεται τον εαυτό του να ψάχνει τη μουσική του. Αυτή είναι κι η διαφορά του Αγγελάκα από την Άντζυ Σαμίου. Οι AC/DC δε χρειάζονται 10 χρόνια για να βγάλουν ένα CD γιατί όλα τα CD τους είναι ίδια. Είναι γνήσιοι, αυθεντικοί και κολλημένοι.
Και ο άσχημος
Σούμα: Οι AC/DC είναι ιδανικοί για 17χρονους ροκάδες. Και παραμένουν ιδανικοί όταν και το κοινό τους ζει πάντα σαν 17χρονο. Αυτό που κάνουν είναι τίμιο και ευθύ και αν σου αρκεί αυτό και γουστάρεις τη μουσική τους όλα καλά. Αν όχι...
